คำว่า “เครื่องเขิน” หมายถึง
ภาชนะเครื่องมือของใช้ที่ผลิตขึ้นโดยชาวเชียงใหม่
ที่มีเชื้อสายสืบมาจากไทเขินแต่โบราณ คำนี้น่าจะบัญญัติขึ้นโดยคนไทยภาคกลางและข้าราชการจาส่วนกลางที่ขึ้นมาอยู่ในภาคเหนือ เมื่อประมาณ 100
ปีที่แล้วเพราะว่าคำนี้มิได้ปรากฏอยู่ในภาษาพื้นถิ่นเชียงใหม่และชาวเชียงใหม่แต่เดิมก็มิได้มีศัพท์เรียกที่จำกัดความเฉพาะที่ใกล้เคียงที่สุดจะเรียกเป็นวลี
“ตัวฮักคัวหาง”
ไทเขินคือชนพื้นเมือง
หรือคนไทที่อยู่ในลุ่มน้ำเขินในแคว้นเชียงตุงเป็นชนกลุ่มนึ่งในตระกูลไทยลื้อ
ออกเสียงสำเนียงพื้นเมืองว่า “ขืน”
ซึ้งแปลว่าย้อนขึ้น ขัดขืน
หรือฝืนเพราะว่าแม่น้ำสายนี้ย้อนขึ้นทางเหนือก่อนที่จะรวมกับแม่น้ำโขง ปัจจุบันเชียงตุงอยู่ในรัฐฉานตะวันออกของพม่าเมื่อครั้งพญากาวิละแห่ง
“ราชวงศ์เจ้าเจ็ดตน” ของล้านนา
ทำการฟื้นเมืองเชียงใหม่ขึ้นมาจาก การปกครองของพม่าในยุคต้นของกรุงรัตนโกสินทร์ได้มีการนำไพล่พลไปรบเพื่อเอาผู้คนพลเมืองที่พูดภาษาตระกูลไทด้วยกันจากรัฐฉานและสิบสองปันนามาชดเชยประชาการที่ล้มหายตายจากไปเนื่องด้วยสงครามกับพม่า
ภาษาทางเหนือเรียกว่า “เก็บผักใส่ซ้า เก็บขาใส่เมือง”
ชาวไทเขินผู้มีความสามารถทางหัตถกรรมเครื่องเขินจึงนำมาอยู่ในเขตเมืองเชียงใหม่ตั้งแต่ครั้งกระนั้นเป็นต้นมา
No comments:
Post a Comment